Hikayeler

Depresyonu bir hayvana benzetecek olsam, sanıyorum sırtlana benzetirdim. Gündüzü karanlık gecesi karabasan dışarıdan bakıldığında ayakta sağlam göründüğün bir illet… Hastalıklar içinde en fenası olabilir. Bozulan yer ruh ve ameliyatı yok….

Bir varmış bir yokmuş, yuvasından çıkıp uçmayı öğrenmeye çalışan bir kuş varmış…Her denemesi korku, endişe, panik anlam veremediği bir sürü duyguyu yüklemiş üzerine…Uçmayacağım diye tutturmuş her seferinde. Yuvam çok güzel…

İnsana insan olduğunu hatırlatan hikayeler vardır… Er ya da geç herkes yaşar kendi hikayesini. İnsan okur insanın hikayesini… Masal tadında olanlar faniliğini unutturur, dibi boyladıkların tefekkürü hatırlatır… Hikâyenin tasarımcısı insanlar…

Yanacağız biliyorsun değil mi? dedi adam… Biliyorum! dedi kadın… Seni kaybedemem dedi adam… Kadın inandı, çok aşık olduğuna adamın. O zaten çok aşıktı. Hisleri ikisini de yanıltıyor olamazdı, birbirlerine ait…

20 Eylül 1946 yılında başlamış serüven… Birbirlerine âşık olup, çok küçük yaşta evlenen çiftin ilk çocukları doğmuş. Fakat biraz erken doğmuş. Yedi aylık, çok ama çok minik bir bebek ve…

Küçük bir kasabada başladı yaşam mücadelesi, ailenin dördüncü ferdi olarak dünyaya gelen minicik bir kız çocuğu… Anne ilerleyen yaşına rağmen çocuğunu dünyaya getirmek istemiş doğumda oluşabilecek tüm zorlukları da göze…

Sihirli bir kürenin içinde yaşamak gibiydi anlar…  İnsana huzur veren ne varsa, o kürenin içinde toplanmıştı sanki… Kan bağımız olmadığını unuttuğumuz öz kardeşmişçesine yaşadığımız, çıkarsız temiz yıllar. Birbirimizin büyümesine tanıklık…

-Hadi Dionysos, bırak artık şu şarap kadehini! -Ah Hades, yerin altındaki ölüler ile işin bitti de şarabıma mı takıldın? -Kime takılmalıyım? – Afrodit üzerine bir şeyler giyer misin tatlım, sürekli…

Birkaç gündür iç sesimin haykırdığı bir khhhh khhh sesi dönüyor beynimde… Kelimelerle bağdaştırmayı denedim, özellikle yemek yaparken geliyor ses. Üzerine hiç düşünülmeyecek anlamsız bir şey günlerdir dönüp duruyor… Khhhh! hayır…

Kadın o kadar âşıktı ki! Ne parmağında bir alyansa ne de farklı bir soyada ihtiyacı vardı. Gözlerindeki ışıltıdan, birine kalpten gönülden bağlı olduğu anlaşılıyordu. Sanki dünyada bir o bir de…

Okuyacağınız hikaye gerçek hayattan alınmıştır. İsim hakları gizli tutulacaktır. Bir varmış bir yokmuş, bir zamanlar büyük şehirlerden birinde doğan bir kız çocuğu varmış. Her çocuk gibi o da sıcak aile…

Küçük bir çocukken de kaybetmeyi hiç sevmiyordu, tüm oyunlarda ilk mızıkçılığı ilk kavgayı çıkaran hep o oluyordu. Arkadaşsız kalmak pahasına huylarından vazgeçmeyi değişmeyi hiç düşünmemişti. Ebeveynleri tarafından sürekli törpülenen inadı…

Tüm dünya ona karşıymış hissini bir türlü üzerinden atamıyordu, sıkılgan ruh hali, önyargıları, içine kapanıklığı, konuşkan insanlara özenip hiç onlar gibi olamayacak olduğunu bilmesi iyice sıkıştırıyordu ruhunu… Yalnız olmayı hiç…

Bu bir öykü ya da hikâye değil, farkındalık yazısı oldu… İnsanoğlu kendi değerini öğrenmeden, kendini tam manasıyla sevmeden, kendi iç dünyasın da derin bir yolculuk ve keşif yapmadan, eksilerini artılarını…

Ne yaşanırsa yaşansın sofrayı kusursuz kurmaya programlı gibiydi…  Üzerine biçilen elbiseye hiç itiraz etmemiş topluma hep uymuştu.  Oturduğu mahallenin sakinlerinden bakkalına kadar, yıldızlı pekiyi tadında övgüler alıyordu sürekli.  Giyimi, yaşam…

Kaderleri bir değildi ama resmen birbirlerinin ring hattıydı onlar, zaten kader olsa bir mutlu son olurdu ya da tüm büyü bozulurdu. Başlarda çok sorguladılar bir isim koymaya çalıştılar sonra akışa…

Koca dünya da bir şey olmak için çabalamak… Küçük çocuğun kendini ispatlamak için sürekli olay çıkartması gibi sandı önce, denedi pek iyi sonuç çıkmadı.Sonuçsuzluğa küstü bir müddet zaten herşey ters…

Mecbur muyum iyileşmeye? Alışılmışın dışına çıkınca nedenhemen hizaya sokmak istiyorsunuz?Böyle çok mutluyum sadece başka pencereden bakıyorumbazen de çatıdan izliyorum dünyayı…Ne olmuş yani sürekliher şeye gülüyorsam ben delirmeden önce gülmeyi hiçbilmiyordum…

Pardon!Geçebilir miyim? Nasıl farketmez beni gözlerime kitlenmeden nasıl yanımdan geçip gidebilir. Daha önce gözlerim için kaç kez iltifat aldım hatırlamıyorum, ben de zaten baya iyi görünüyorum yaşım ilerledikçe daha çok…

Bazı insanlarla sadece bir saat geçirirsin bir ömür unutamazsın dedi sessizce, sonra boşluğa bakıp anlatmaya devam etti… Kaçınız böyle birine denk geldi? Denk geldiğinde mi fark etti o tılsımı yoksa…

Gözlerinde ışık yoktu, kimi için soğuk kimi için hiç sevilmemiş bazıları için de heyecansız biriydi… Çevresinde ki herkes bir sınıfa bir yere koymuştu onu, kendi yarattıkları yere ve öyle inanmışlardı…

-Nasılsın?  —   ….. -Hadi ama artık konuşalım çok ihmal ettim seni. — İyi değilim desem çözebilecek misin? Yoksa üstünü mü örteceksin yine? -Haklısın, sorunları görmezden gelip biriktirdim halı altına toz…

Sistematik ilerlemeyen her şeyi sorun zannederek yaşamak çok yorucu olmuştu bunu fark ettiğinde kendini törpülemesi de zaman alacaktı… Bu uyanış çok sancılı oldu çünkü bildiğini sandığı tüm tabular yıkıldı, kendini…

Kalabalık bir arkadaş grubu toplanmış keyif yapıp rahatça sohbet edebilecekleri bir mekân bulmuşlardı. İçlerinden biri oturdukları gibi dert anlatmaya başlamıştı belli ki fazla dolmuş anlatıp rahatlamak belki ağlamak belki kahkahalarla…

“Yarım deyince aklıma sadece yarım kokoreç geliyor” dedi…Hiç gam keder görmemiş gibi bir de kahkaha attı. Oysa ki ben biliyordum, daha toyken kurduğu hayallerin güvendiği inandığı şeylerin bir gece de…

Bahaneler ile dolu biriydi, her şey sorun herkes yanlış ve hayat bir tek ona hep terslikler çıkartıyordu… Hırçınlık karakterine öyle bir kazınmıştı ki iyi biri olduğunu bile arada hatırlıyordu.Hayat ile…

Seni iyi ağırlıyorum galiba son yıllarda sık gelmeye başladın bu hatırşinas tavrından hoşnut değilim… Neyse ki seninle nasıl başa çıkacağımı öğrendim fakat şunu da düşünüyorum, mutluluk koşulsuz kabul görüyorken acıyı…

Zorluklarla geçen bir çocukluk dönemi hangi duyguyu nasıl yaşayacağını bilememesi tek başına büyümek zorunda olması hiçbiri onun tercihi değildi… Kafasında oturtamadığı ve birçoğunun farkında bile olmadığı duygularla zaman akıyor ve…

Bu saatte uyanma sebebim dedemin kravat iğneleri oldu… Niye ve nereden çıktı hiç̧ fikrim yok. Küçükken dedem de en ilgimi çeken ayrıntılardan biriydi kravat iğnesi, koleksiyonu vardı baya. Neredeyse her…

Çocukluğunda hatırlayabildiği kadar geriye gitmek hafızasını sonuna kadar zorlamak istiyordu.Mutluluğa dair bir kırıntı bile anımsamak ona çok iyi gelecekti, ailesinin bir arada olduğu anları hatırlamak için çok zorlaması gerektiğini bilse…

Bazı hisler vardır, birine dışarıdan bakınca yaradılışı öyle deriz genelde… Küçük bir çocuk düşünün sıcak huzurlu bir aile de büyüyor aynı zamanda aile kurallı ve otoriter fakat çocuklarını çok seviyorlar…